Het leven voelt soms zo contrasterend. De een noemt het zwart/wit maar ik zie het liever zwart/geel. Waarom? Omdat zwart/wit zo ontzettend negatief lijkt. Bij zwart/geel denk je nog dat er enigszins kleur dus positiviteit in zit. En daarmee maak je het leven een stuk minder half vol of half leeg. š
Over contrasten gesproken … Waarschijnlijk herken je bij jezelf heel veel contrasten. Soms ben je misschien super vrolijk terwijl je een uur daarna het misschien even echt niet meer ziet zitten. WEIRD!! Hormonen? Tsja dat zou niet eerlijk zijn tegenover de mannen om het hierop af te schuiven. Mannen gaan ook niet zeggen dat ze te weinig testosteron hebben aangemaakt deze week en daardoor minder zin hebben in seks toch? Nee het zijn gewoon gevoelens die komen en gaan en welke gepaard gaan met gedachten. Gedachten zijn vaak de boosdoeners van onze contrasterende uitingen. We creĆ«ren dit eigenlijk een beetje zelf. Voel je niet persoonlijk aangesproken hoor want ik doe het ook. Als je het zo bekijkt is het eigenlijk ook heel knap van de mens dat wij gedachten kunnen creĆ«ren welke ons brengen in paniekaanvallen, burn-outs of het gewoon echt even niet meer zien zitten.
We sjouwen een rugzak aan emoties met ons mee. Als je de gedachten niet op tijd los kan laten of kan accepteren in de positieve zin, zit die rugzak op een gegeven moment zo vol dat je die zware tas niet meer mee kan slepen.
Hier is het zwarte punt bereikt. Het liefst zou je die tas afgooien en wegrennen naar geluk. Alles loslaten. Het roer om. Vluchten. Eerlijk? Dat ben ik. Typisch ik!
Maar hoe doe je het dan als alles zo zwaar voelt? Hoe vindt je de kracht om je negatieve gedachten en emoties los te laten? Poeh deze week voelde mijn rugzak dus 200 kilo. Verdrietig, boos, onbegrip, gekwetst. Alle emoties kwamen aan bod en dat terwijl ik alles altijd wel ‘geelkleurig’ in zie. Accepteren, confronteren, even heel hard huilen en vervolgens super hard lachen omdat deze film echt zijn climax heeft bereikt. Zo zijn we er? Is diegene daarboven klaar met poepen op mijn hoofd? Want anders hou ik die rugzak nog even om hoor. Vol is vol en zelfs voor kleine keutels maak ik geen ruimte meer.
Familie en vrienden zijn dan een hele fijne steun en confronteren je op die momenten ook even met jouw sterke punten. Dat maakt het allemaal even minder zwaar. Vandaar het rijtje in de eerste foto. Erg leuk en super lief hoe ze er voor mij zijn geweest! Zij maken mijn wereld. HetĀ liefst zou ik ze overal mee naartoe nemen maar ja ik ben ook een einzelgƤnger. Hoe dan ook weet ik dat die tas weer achterop gaat. Dit keer een grotere lege tas.
Noem het vluchten. Ik noem het liever avontuur. Ćn dat past bij mij; beaamde mijn betsie, maar dan moet je wel even tot rust komen. Dat je gaat weet ik zeker waar dan ook heen, jij bent die onrustige gekke Duracel batterij versus al die andere punten. SO YEAH, that’s me! And I am proud of it. Het maakt me sterk. Dat is mijn therapie; uitdagingen aan gaan met mijn rugzakkie op. Dus hoe dan ook lieve mensen; kies jouw manier in de strijd met jouw gedachten. Neem een afslag, al ga je 100 keer verkeerd, neem de gele route en accepteer wat er gebeurd. Maak jezelf sterker zodat jij de volgende keer een nog zwaardere rugzak kan dragen want de kans is groot dat dit gaat gebeuren. Omarm je positieve ik en reis met je gedachten mee …
Liefs XX SO CEE
Special outfit thanks: sweater @TienTilburg by Jutka & Riska, high waisted black jeans skirt + @SolotwentyFive by Paige Denim, backpack by TOMS / SolotwentyFive.
Photocredits: Erik Breuer š