Hoe komt het dat mensen zo bang zijn voor de liefde en warmte van mensen? De laatste tijd valt het mij echt op dat ik zoveel mensen om mij heen heb wie moeite hebben met het begrip: liefde ontvangen. Dat vind ik zo ontzettend erg om te zien en te voelen. Ik word er echt heel erg verdrietig van. Waarschijnlijk klikken we zo goed met elkaar omdat we dit aanvoelen en dus begrijpen. We voelen deze kwetsbaarheid en angst maar tegelijkertijd ook deze soort smacht naar liefde. We weten niet hoe we hier mee om moeten gaan of beter gezegd hoe we dit kunnen accepteren.
Een schouderklopje, compliment, knuffel …
Het zou zo fijn kunnen aanvoelen.
Zijn we dan heel erg gekwetst mogelijk door een gemist fundament?! Dat hoeft natuurlijk niet altijd zo te zijn maar dit viel mij wel als belangrijkste reden op in alle lifestories om mij heen. ‘Het gemis van de liefde van (in de natuur/volgens de bio vaak zeer dichtbij staande en daarom bestempeld als) belangrijke personen in je leven, tegen een onnatuurlijk gevoel in’. Je zou dit ook wel op een ‘keer op keer afwijzend en kwetsend gevoel’ kunnen omschrijven.
Dit gevoel is niet zomaar op te vullen omdat het vaak voor jezelf onbegrijpelijk is. Dit gevoel is een soort leegte en het kan heel koud aanvoelen. Het gevoel kan ontzettend eng en pijnlijk zijn maar ook een fijn warm gevoel anderzijds. Deze leegte heeft mij namelijk juist laten inzien dat ik heel veel liefde wil geven aan mensen en de wereld. Niet om iets te bewijzen maar gewoon omdat ik dat fijn vindt. Waarom als ik de keuze heb, zou ik niet super veel liefde willen geven? Hallo!! Het kost niks en je krijgt er zoveel voor terug! 😉 Met poeha en materialistisch ingestelde mensen kan ik niks. Misschien onaardig gezegd maar de kracht van je leven ligt toch wel echt in andere essentiële zaken toch? Zoals het in balans zijn met jezelf. Voor mij is dat gezondheid (sporten, fit zijn, natuurlijke voeding), creatief zijn, doen waar je blij van wordt, je hart volgen en natuurlijk heel veel liefde aan de mensen om je heen geven!!!
Wat zou het toch fijn zijn als we niet alleen kunnen geven maar ook durven te ontvangen toch? Een dikke zachte winterjas beschermt ons tegen die kou maar hoe kunnen we ons beschermen tegen liefde? Door je toch kwetsbaar open te stellen voor deze liefde. Chickenspot, rillingen … aiai! Freezing en doodeng, I know!! Maar hoe fijn is het als die winterjas een liefdevolle knuffel, kus of enorm fijne woorden zijn over jou? Zoals: dat je oké bent zoals je bent? Dat je mooi bent zoals je bent? Dat je goed bent zoals je bent? Dat je een oprecht mooi mens bent? Dat jij mag zijn wie je wil zijn? Je mag voelen hoe jij je wil voelen? Je jezelf niet anders voor hoeft te doen? Vrolijk, boos, verdrietig mag zijn? Je even helemaal mag afzonderen als je er geen zin in hebt?
Deze mensen zijn de herbouwers van jouw fundament. Samen met jou natuurlijk want jij bepaald de richting en het tempo. 🙂 Accepteer deze liefde want daar wordt je zoveel gelukkiger van! Misschien wordt je nog vaker gekwetst maar misschien kwets je jezelf juist meer door je er niet voor open te stellen. Wie niet waagt wie nooit de liefde wint?! Laat mensen van je houden en nog belangrijker; leer van jezelf houden. SO PUT OFF YOUR FLUFFY COAT. IT’S GETTING SPRING!!! 😉
Xx SO CEE
