Lieve Carmen,

Bijna 1 jaar geleden liep ik bij jou binnen. Voor mijn verjaardag had ik een healing cadeau gekregen. Vol enthousiasme boekte ik direct de Free Bird Healing. Om een prachtige healing van jou te mogen ontvangen vraagt het om een gepaste voorbereiding. Een van die voorwaarden was om 2 weken voorafgaand van de healing, geen alcohol of drugs te gebruiken. Dat was voor mij een hele zware opgave. Het was namelijk het gedrag waar ik al een langere tijd mee kampte. Hoe graag ik dit ook wilde laten staan, het lukte me niet. Het was een beschermingsmechanisme geworden om te kunnen omgaan met alles wat ik krampachtig van binnen vasthield.

Zo stapte ik op een maandag bij jou binnen terwijl ik nog brak was van het weekend daarvoor. Ik schaamde me, maar ondanks mijn slechte voorbereiding voelde ik me welkom. Vanaf de eerste knuffel die je me bij binnenkomst gaf voelde ik me gezien. Je creëerde een veilige haven waarin ik volledig mocht zijn, ook met mijn gebreken.

Na de healing voelde ik me onwennig. Ik had verwacht om in 1 keer geheeld te zijn en begon al snel een oordeel te vellen over mijn proces. Ik was boos op mezelf dat ik de drugs nog niet kon laten liggen. Ik gaf mezelf de schuld dat ik niet het gewenste resultaat had behaald, wat ik wel had verwacht na de Free Bird Healing. Ik hoopte me letterlijk te voelen als een vrije vogel. Dit was een mooie les en leerde om in het vervolg alle verwachtingen los te laten.

Het universum stuurt op mij namelijk alles op mijn pad wanneer ik daar klaar voor ben. Hoewel ik het dus bewust nog niet helemaal kon bevatten, voelde ik dat je op onbewust niveau veel in beweging had gezet. Zo begon ik na de sessie aan het herstellen van de band met mijn moeder die ik 3 jaar niet had gezien. Met dat vertrouwen boekte ik de ‘Rainbow healing’. Na deze healing begon ik op bewust niveau zoveel verschil te merken. Het voelde alsof er in de tijd die daarop volgde zo’n intense spiegel voor me werd gehouden.

Ik durfde eerlijk naar mezelf en mijn omgeving te zijn over het feit dat ik machteloos tegenover mijn verslavingsgedrag was komen te staan. Ik vroeg om hulp en kreeg een passende behandeling in de reguliere zorg die aansloot op dit gedrag. Alhoewel die behandeling mij veel heeft gebracht bleef ik tegen mezelf aanlopen. Hoe hard ik ook aan mezelf werkte, hoe veel boeken ik las of podcasts ik luisterde over zelfontwikkeling; ik bleef in een zwart gat vallen. Ik begon met mediteren, het zeggen van affirmaties en yoga, maar ook dat leek ik niet ‘gezond’ te kunnen. Het leek wel alsof ik overal in doorsloeg. En wanneer ik 1 dag oversloeg strafte het kritische stemmetje in mij me met onaardige woorden. Ik besefte me dat externe factoren bleef inzetten om maar zover mogelijk van mezelf vandaan te blijven. Maar ik was zo moe van die continue innerlijke strijd en het vluchten.

Ik hoorde ergens dat als je een verslaving hebt je tegen je bewuste kunt zeggen dat je ermee moet stoppen, maar wanneer er in het onderbewuste een belemmerende overtuiging ligt waardoor je denkt drugs nodig te hebben, het onderbewuste altijd zal winnen.

Dit inzicht heeft mijn leven verandert. Ik voelde me voor het eerst niet gek of ziek meer. Ik besefte dat ik door mijn traumatische jeugd genoeg belemmerende overtuigingen moest hebben gecreëerd en besloot er een missie van te maken ze 1 voor 1 te tackelen. Als ik mijn obsessieve gedrag voor 1 ding mag bedanken is het voor de drive en kracht in mezelf. De obsessie om de beste versie van mezelf te worden. Ik ontving een uitnodiging voor een van de prachtige licht cirkels die Lonneke, Edith en jij organiseren. Een weekend vol met liefde en licht waarin je onder begeleiding van jullie een veilige innerlijke reis mag maken. Ik ging het weekend in met de intentie ‘uitzoeken welke belemmerde overtuigingen mij weerhouden van een leven zonder middelen’.

In mijn reis ging ik terug naar het kleine meisje van 5 wat net te horen krijgt dat haar vader is overleden. Ik brak voor mijn gevoel in duizend stukken en op dat moment hield jij mij zo stevig vast. Toen ik 5 jaar was was er niemand die me vasthield dus dat ik dat opnieuw mocht doorvoelen met jouw warmte om me heen is het mooiste wat iemand ooit voor me heeft gedaan. Ik ben je daar eeuwig dankbaar voor Carmen. En als ik nu op het afgelopen jaar terug kijk ben ik je voor zoveel meer dankbaar dan dat ik me bewust was. Sinds die maandag ik bij jou binnenliep is mijn leven verandert.

De pijn van het verlies van mijn lieve, warme en sterke papa droeg ik al bijna 20 jaar op mijn hart en had ik zover weggedrukt dat ik het kleine meisje in mij nooit de ruimte heeft gekregen de mooie kanten er ook te laten zijn. Door die pijn stond er altijd een muur tussen mezelf en mensen om mij heen. Van binnen wilde ik niet meer dan warmte en verbinding, maar het was tegelijkertijd ook het engste wat er was. Het kleine meisje in in mij had verbinding aan verlating gekoppeld en daarom als iets onveiligs gaan beschouwen. In drugs vond ik die verbinding en kon ik zonder angst zijn wie ik wilde zijn. Onder invloed durfde ik te knuffelen en kon ik praten over alles wat er in mij schuilde zonder overspoeld te raken. Nu ik in een verlaat rouwproces zit voel ik weer verbinding met kleine Babet, met mijn omgeving en met mijn vader als beschermengel. Ik kan nu de ouder voor mezelf zijn die ik zo gemist heb. Ik ben er nog lang niet, maar ik voel me vrijer dan ooit en met die kracht heb ik zin om nog meer van mezelf en de wereld te ontdekken.

Dankjewel allerliefste Carmen voor je kracht, je liefde, je warmte en vooral voor wie JIJ bent ❤️